Cep telefonundan mümkün olduğunca uzak durarak, sosyal medyaları hiç merak etmeyerek, sanal 'Like' ları mümkünse en aza indirgeyerek....
Her şeyden bunalmak bu olsa gerek...
Tek başına en son 10-15 sene önce çıkmıştım, gitmiştim bir yerlere...Olağanüstü heyecanlıydım, hatta arabamla ilk uzun yol deneyimim de olacaktı. Arkadaşlarıma göre büyük cesaretti. Hem genç bir kadın, hem tek başına ve hem de ilk uzun yol deneyimi:)
Çıktım, çıkmam gerekiyordu, gitmem, uzaklaşmam, kendimle kalmam, kendimi dinlemem, neredeyim, ne yapıyorumu sorgulamam vs...
Biraz erkeksi görünmeye karar verdim. Mola yerlerinde indiğimde yada araç kullanırken yanımdan tırlar, bir dolu ağır vasıta geçerken, dikkat çekmemeliydim.
Saçlarımı bir kasketin içine topladım, bolca bir bahçevan jean- thishirt çıktım yola. Harika bir deneyim olmuştu benim için. İstediğim bir şeyi tek başıma başarmıştım. özgüvenim yükselmiş ve yalnız olmanın ne kadar keyifli olduğunu deneyimlemiştim.
Gelelim günümüze...
15 sene sonra yine benzer duygularla ve bir çok şeyden usanmış, yorgun...Daha olgun ama ve ayakları daha yere basarak... İlk uçağa atlayıp, soluğu bir yerlerde aldım. Şimdi nefes alabiliyorum. Yıldızlara uzun zamandır bu kadar imrenerek ve özlemle bakmadığımı farkettim. Burada ne kadar yakın ve pırıltılıydılar.
Ağustos böceklerini dinledim gece terasımdan...
Saatlerce yüzdüm, yorulup nefes nefese kalana dek. Uzun zamandır yazmadığımı farkettim. Demek ki uzun zamandır dönüşme çabam da olmamış,kendimle konuşma isteğim de... Rutin şehir hayatına ve işe kaptırmışım kendimi...
Yazmak ne kadar güzel. Yazabilmek ne mucizevi bir olay...Özlemişim...
Şimdi dönüyorum melekler gibi...Arınmış, kararlı, sevgiyle...Çevremdeki güzel insanlar; "Dönüşmüş geliyorum, daha huzurlu en azından, kendini daha çok seveceğine söz vermiş ve başkalarını mutlu etmek zorunda olmadığının bilinciyle...
"İyi ki varsınız...DB.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder