KENDİMLE BAŞBAŞA...

Seviyorum yalnız kalmayı, kendimle başbaşa, sadece ben... Çok gerçek...Ölüm gerçeği gibi, sert ve soğuk...Ama gerçek işte... Maskesiz...Evet hüzünlü biraz, doğru...Yüzleşme biraz da birebir...Net...Kendi kendimle kaldığımda, daha yaratıcı, daha derin, daha BEN...
 Bu gece de kendimleyim. Biraz kitap okudum, biraz bir filme takılmaya çalıştım ama film, beni sonuna kadar bağlayamadı kendine maalesef:)
Mezzo'da keyifli bir konser dinledim Çellolar, piyanolar,kemanlar...
Dikkat ettim de yazma isteğim hep, keyifli müzikler dinlediğimde, yalnız kaldığımda, çokça ben olduğumda iteliyor beni ve sanki bir yerlere yetişecekmişim gibi, kendimi bilgisayarımın başında ve tuşlara basarken buluyorum... Sanki önceden hiç nefes alamıyor muşum da ancak, şimdi, tuşlara basarken, yazarken, yeni ve ilk kez nefes alıyormuşum gibi...
Yazmak ve kendimle kalmak iyi geliyor bana...Özeleştiri yapmak da...
Özeleştiri zordur, kaçarız çoğumuz yüzleşmekten kendimizle ama insanız sonuçta ve hatalar yapıyoruz.
Kimse mükemmel değil ve olamaz da...
Önce bunu kabul ederek bir adım atmalıyız özeleştirimize...
Kendimle başbaşa kaldığımda, hatalarım var, tabii ki var, nedenlerini irdeliyorum. Neden böyle yapmış olabilirim? Neden şöyle yapmak varken böyle bir yol izlemişim acaba?
Hiç bir şey nedensiz değil ama seçtiğimiz yollar yanlış olabiliyor. Nedenleri var tabii... İnsanlardan etkilenebiliyoruz, sevdiklerimizden etkilenebiliyoruz yada zayıflıklarımıza yenik düşüyoruz. Maskelerimiz var maskelerimiz...
Olduğumuz gibi değiliz. Sahteyiz...
Kendimize karşı sahteyiz en başta...Kendimizi de inandırıyoruz hatta bu ilüzyona...İşte bu yüzden önce kendimize dürüst, açık, net olmalıyız. Bu da özellikle yalnız kendimizle kaldığımız saatlerde, yüreğimizi sonuna kadar açtığımız anlarda, samimi, sıcak, içten hissettiğimizde çözülebilir. Gerçek olmak, kendimizi sevmeyi de kolaylaştırır. Kendimizi sevebilirsek, başkalarını da sevebiliriz. Çoğumuz kendini sevmiyor...Sahte sevgilere yer olmamalı hayatımızda ve biz sahte olmamalıyız kendimize...
Çaba sarfediyorum, kendimi çözmek ve sevebilmek konusunda...Evet çok yol katettim ama yeterli değil...Ne zor şey kendini çözmek...Her yeni gün, yeni bir şeyler öğretiyor bana. Sanki bazen yeniden doğmuş gibiyim. Bazı anlar çok kıymetli..."İşte başarıyorum galiba" Derken... Öyle bir sendeliyorum ki...Haydi tekrar sil baştan:))
 Hayat da bu değil mi zaten. Başardım sanmalar, mutlu olmalar, tam mutlu olmuşken, bir şeylere üzülmeler...Heyecan duymalar, anlar...ANLAR...En kıymetlisi de işte o mutlu hissettiğiniz ANLAR..
Güzel anlarınızın, anılarınızın yaşlandığınızda da tebessümle hatırlandığı bir yaşamınız olsun...
Çaba gösterin, lütfen emek verin hem kendinize hem sevdiklerinize...
Güzel anlarla dolu bir hayat dilerim size...