BENİ SONBAHAR YAPTILAR...

"Biz,
İki yaprak,
Yanyana durdukça bu ağaçta;
Sonbahar, hiç gelmeyecek
Sevgilim"...
                            M.Güvencer

Hep İlkbahar olmak isterken,
Sonbahar oldum ben... Yanımdaki yöremdeki yapraklar döküldü. Kışa hazırlanıyorum. Hiç yeşil yaprağım kalmadı yanımda...
Yeşil yapraklarımı koruyamadım. Yaz sonu oysa, o kadar emindim ki yemyeşil kalacağıma...
Rüzgardan da korkmadım, fırtınadan da...Yağmuru da hep sevdim, şimşeği de...İlk fırtınada yakınımdaki yapraklar terketti beni. Düştüler...Çığlık çığlığa bıraktılar kendilerini toprağa...
Yalnız kalmama, yalnız bırakılmama rağmen direndim. Köklerim sağlamdı. Kopmak istemiyordum dallarımdan.... İlkbahar olmak istiyordum.... Fırtınalar olurdu. Yağmurlar yağar, gök delinir, şimşekler çakar, yıldırımlar bile düşebilirdi. Seviyorsam yerimi, sonuna kadar direnmeliydim. Sevginin karşısında evren ne yapabilirdi ki? Tabiata karşı koyabilirdim. Minicik bir yapraktım aslında... Ne kadar güçlü olabilir, fırtınalara, soğuğa ne kadar karşı koyabilirdim?
O kadar güçlü hissediyordum kendimi işte...O kadar güçlü ve sarsılmaz...
Öyle güçlü bir rüzgar esti ki, neye uğradığımı şaşırdım. Öyle uzak diyarlara uçurdu ki beni... Yapayalnız kaldım. Nefes alamıyordum. Öfkeliydim. Hem çok istediğim halde tutunamamıştım, hem de sevdiklerimden ayrı düşmüştüm. Oksijenim yoktu artık. Oksijenim de yoktu, dertleşeceğim, şımarabileceğim, kızabileceğim biri de...Soğuk havalarda birbirimize sarılarak ısınmaya da çalışmayacaktık. İlkbaharda kuşlarla birlikte şarkılar da söylemeyecektik.
Her şey hayatın içinde diye düşündüm, kabullendim. Kurumaya, kurudukça minicik kalmaya devam ettim.Kurudum ve toprağa karıştım...Yapayalnız ve mutsuz.
İlkbaharda yeniden yeşerir miyim acaba?
Yine capcanlı, yemyeşil, sapasağlam gülümseyebilir miyim dünyaya?