Uyuyamadim. Bunaldim. Kalktim yazmak istedim.Lütfiye'yi kaybettik. Lütfiye benim Sapanca-Kırkpınar'dan komşum, arkadaşım.
Daha 20 gun once Sapanca'da hep beraber keyifli bir aksam gecirmistik.
Hastaligi iyiye gidiyor gibiydi. Esiyle pistin ortasinda ne de guzel dans etmislerdi. Herkes, hepimiz buyuk bir coskuyla alkislamistik.
"Sanirim basaracak, atlatiyor galiba. Ne guzel" Demistim kendi kendime...
Dun olum haberini duydugumda, neye ugradigimi sasirdim. Dondum kaldim oylece...Olamazdi...O cok iyi görünüyordu. Yuzu guluyordu, butun zarifligiyle capcanliydi daha 20 gun once...
Iste bir kez daha ve bir kez daha anliyordum ki, sakasi yoktu hayatin. Hic beklemedigin anda, hic anlayamayacagin hizda, algilarinin cok otesinde karsina cikarabiliyordu ÖLÜMÜ...
Haydi simdi yanlis anlasilmaktan, dert ettigimiz onca nedenden, uykularimizi kaciran bir dolu problemden bahsedelim. Ne kadar küçüldü sorunlarımız bir anda değil mi???
Zarif bir kadın, harika bir anne ve çok iyi bir eş ayrıldı aramızdan. Bazı insanlar vardır. Onlarla çok da fazla bir şey paylaşmamışsınızdır ama çok yakın hissedersiniz kendinize...Sanki yıllardır tanışıyor gibisinizdir. Lütfiye ile öyleydik biz. Eminim O da öyle hissetti hep. Bir de ortak bir geçmişimiz vardı. İkimiz de kanseri atlatmış, 2. hayatımızı yaşıyorduk. Kimsenin anlayamayacağı şeyleri, biz belki de konuşmadan hissediyorduk birbirimizle...Ancak yaşayanların anlayabileceği şeyler...
Lutfiye nur icinde yatsin...Hiç pes etmeden, dimdik ayakta, sapasağlam göğüsledi başına gelenleri...
Örnek alınası bir tavırda ve çok güçlü...Hepimiz onu çok güzel hatırlayacağız...
Hayat devam edecek. Olumlerle, kaybettiklerimizle, bir gun daha yasamissak kar sayarak...
Lutfiye'siz, babamsiz, Cuneyt Bey'siz........ Daha bir cok kaybettigimiz yakinlarimiz olmadan...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder