Dün anlam yüklediklerim bugün ne kadar anlamsız olabiliyor. Dün"Asla vazgeçemem, ayrılırsam yaşayamam" dediklerim şimdi yanımda değiller ve ne ben onlarsız öldüm, dünyalar başıma yıkıldı, ne de onlar hatırlıyor beni şimdi... Özlemiyor muyum? Hayatıma fazlaca dokunanlar var ki, onları hala özlüyorum.Yüzümde hoş bir tebessümle hatırlıyorum hatta...Dün hedef olarak seçtiğim hayallerimin çoğunu gerçekleştirdim.Eeee...Mutlu sonlar olgunlaştırmıyor ki insanı, bunu anladım.Her yıkılış yeni bir yükselişti. Her ayrılış beni daha bir büyüttü, daha bir olgunlaştırdı. Dün yalnızlıktan çok korkan ben, şimdi yalnızlığımla çok iyi dost oldum. Onu kabullenmeyi öğrendim. Bazen istemediğim zamanlarda da kapımı çaldığında İstemesem de "Tamam, gitme" diyebilmeyi öğrendim. "Olamaz, bu da mı başıma gelecekti?" diye kendimi üzdüğüm her olaydan, daha güçlenerek, daha sağlam ve daha büyümüş çıktım. Hasta oldum... Çok hasta oldum. Öleceğimi düşündüm. Derinden hissettim hatta ölümü...Ölünebiliyormuş beyinde ve hissederek de...Bunu yaşadım. Beni çok değiştiren ve güçlendiren bir deneyim oldu. Şimdi diyorum ki, "İyi ki hasta olmuşum ve iyi ki olabilecek ve bir insanın başına gelebilecek en ağır travmalardan birini yaşamışım."Ölümle, yalnızlıkla, korkularla barıştım böylece. Artık hayat, canımı acıtmasını istiyorsam ve izin veriyorsam üzebilir beni...Hala zayıf olan yönlerim var tabii...Çok da fazlalar hatta...Onları da seviyorum. Beni, onlar ben yapıyor aslında...Güçlü yönlerimi zayıf yönlerimle, zayıf yönlerimi de güçlü yönlerimle keşfediyorum. Her biri birer yeni yol açıyor bana...Her yol, yeni bir keşif, yeni hata yapma olasılığı, yeni umut, yeni üzülme, yeni sevebilme, tecrübe, yeni huzur, yeni, yeni bir çok şey...Kırılmalar, tanımalar, hissetmeler, anlamalar, yeni zayıflıklar ve öğrenmeler...Ben bunların tümüyüm. Benim işte!!! Yada siz!!! ve yada diğerleri!!!...Her birimiz için geçerli değil mi? İnsanım işte...Hele de KADINIM... Evet bazen her şey anlamsız gelebiliyor... Sahnede bir oyuncu gibi hissedebiliyor insan kendini...Vee perde kapanacak bir gün...Böyle düşündüğünüzde, anlamsız geliyor işte ve yakın, çok çok yakın birini kaybettiğinizde...Sorgulama başlıyor..."Ne oldu şimdi, nasıl yani...İyi de, o zaman neden bu kadar öfke, kırılma, çaba, ego, hırs, kıskançlık...O zaman biraz daha yavaş yavaş acele edebilir miyiz? Farkında olarak en azından. Lütfen farkında olarak, bilinçle...Yeni anlamlar keşfettiğiniz ama ölümün de her an yanınızda olduğunu bilerek ve kabullenerek"...
ben bi kaç yazını daha okumuştum hakketen çok içli bir ruhsun sevgili duygu=)okurken böyle tanıdık cümleler geçiryor gözlerimden.kalemine sağlık ne diyeyim.
YanıtlaSil